Wandelexercitie langs de Rijn

Onderweg naar Wesel zucht ik een paar keer diep. Dat ik dit nog mag meemaken, dat ik dit nog weer mag zien. De struiken hebben zich na de winter in het frisse groen gestoken. Wat mooi, ik geniet er dubbel van. Bloeiende kersenbomen staan als witte ronde kruinen zomaar tussen het groen. Er bloeit meer, daarover straks meer. Het is de eerste keer dit seizoen dat ik een eind langs de Rijn ga lopen. De eerste keer na het stilstaan van mijn hart begin januari van dit jaar. Ik ga naar een plek waar ik vaak geweest ben, waar ik graag loop. Ik houd van het landschap langs deze rivier en geniet er vandaag met extra volle teugen van. Van de natuur, van het feit dat ik een flink eind loop. Van een enkel nieuw ding dat ik zie. Bij de plek waarvandaan ik begin te lopen zit, hoog in de bomen, een roekenkolonie. Ze zijn druk en maken veel lawaai. Even verderop staat het Preussen Museum in de steigers. Er wordt aan de monding van de Lippe gewerkt, maar schiet de verlegging op? Een eind naar het Oosten zou dat goed te zien moeten zijn, maar ik loop naar het Westen. De nieuwe brug over de Rijn biedt een mooi uitzicht op de groene uiterwaarden. Beneden, aan een weggetje onderlangs, is aan een richtingwijzer een schildje met daarop de aanduiding van een nieuwe fietsroute. Het staat er in het Duits en het Nederlands op. ‘Boxteler Bahn en Duits lijntje’. Dat duidt op de spoorweg van Vlissingen dwars door Noord-Brabant via Boxtel naar Duitsland om via Goch bij Wesel de Rijn over te steken. De spoorweg verbond Vlissingen met Sint Petersburg. De spoorbrug over de Rijn bij Wesel werd door de Duitsers begin 1945 opgeblazen, net voordat de geallieerden – Engelsen en Canadezen – de Rijn hier overstaken. Tsaren, keizers en koningen zijn via dit spoor naar Engeland via Vlissingen gereisd. De paardenbloemen staan in bloei, hier en daar laten de pinksterbloemen zich zien. Er staat meer in bloei. Een haas, onderaan de dijk in een weiland, zit wel heel hoog boven het gras en laat zelfs het witte wol onder zijn lijf zien. Ik maak een schijnbeweging en heer Lampe drukt zich, maakt zich klein in het gras. Lawaai van mijn kant maakt geen indruk, het drukt zich dieper in het leger. Een koolzaadveld bij de Tv-zendmast kleurt reeds geel. Ik loop over de kruin van de dijk. Die is niet bedekt met asfalt of steen, maar met gras en is oneffen. Het tempo wordt hierdoor getemperd. Maar het uitzicht is om van te smullen. Aan mijn rechterkant de Rijn, aan mijn linkerkant de vruchtbare gronden die het resultaat zijn van de eeuwenlange slibafzetting van de rivier. Hier en daar zitten een paar ganzen, grauwe ganzen die standvogels zijn geworden. Nijlganzen zijn wat onrustiger, maar die zijn hier faunavreemd. De hekken bovenop de dijk staan open, de wandelaar hoeft niet telkens de dijk af en dan weer op. Op de Rijn varen grote binnenvaartschepen. Altijd een teken van economische bedrijvigheid. Zijn het er meer of minder dan gemiddeld? De schepen worden steeds groter. Een vergelijking op het gevoel is dus niet erg betrouwbaar. Ik loop tot aan Perrich en eet bij de keermuur een appel. Dan loop ik dezelfde route terug. Op kleine afstand van de dijk wordt zand en grind gewonnen. De Rijn voert grote hoeveelheden zand en grind mee, al zolang de rivier hier stroomt. In het rivierbed word het afgezet. Vandaar dat binnendijks op veel plaatsen grote plassen zijn ontstaan. De bedrijven die zand en grind winnen maken grote gaten in het landschap. Bovenop de dijk is dat goed te zien. Een hap uit de vruchtbare grond betekent een grote waterplas. In de uiterwaarden staan hier en daar solitaire bomen. Dikke takken zijn er van afgerukt. Door de wind, door hoog water of door ouderdom? Een boom heeft bijna het silhouet van de nieuwe Rijnbrug. De haas die zich voor mij gedrukt heeft ligt nog in het leger. Het wordt nu tijd om heer Lampe op de lopers te krijgen en een foto te maken. Nog nooit heb ik de boerderij bekeken die aan de voet van de oude spoorbrug ligt. Sinds de Romeinse tijd zou hier een hoeve zijn en deze draagt er nog de kenmerken van. Vanaf de nieuwe brug is Fort Blücher nu goed te zien, althans van wat er van over is. Toen Napoleon hier de baas was, wou hij er zeer groot fort van maken en liet alvast zijn naam eraan verbinden. Na de slag bij Waterloo heet het definitief naar de Pruisische generaal die de beslissing op het slagveld bracht. De oude brug is afgebroken alleen de bruggenhoofden en twee enorme pijlers zijn nog aanwezig. Worden die ook afgebroken? Dat lijkt me een enorme klus vanwege het vele beton dat erin verwerkt is. De monding van de Lippe krijgt weer haar kronkelig karakter. Maar zo te zien vordert het werk langzaam. Ook de autoweg moet nog vanaf de nieuwe brug worden doorgetrokken en aansluiten op de A3 (het verlengde van onze A12). De procedures tegen het tracé zullen nog wel lopen. Nu buigt de weg vanaf de brug de stad Wesel in om recht voor de vroegere citadel te eindigen. Daar kan men rechts of links af. Ik ga links en zie nu welk werk aan het Preussen Museum verricht wordt. Sanering van het beton van de gevels is het. Dan kom ik langs het Nikolai Stift, een Senioreninrichting, zeg maar verzorgingstehuis. Hier worden de bejaarden niet uitgejaagd, zoals in Nederland met bijv. een 94-jarige vrouw wel gebeurt.Duitsland is een stabieler land dan Nederland, bestaande wetten en regelingen houden hier langer stand. Daar bij de roekenkolonie eindigt mijn wandeling. Tweeënhalf uur heb ik gewandeld. Het is redelijk warm weer, een T-shirtje, een dun jack en een dunne lange broek volstaan op deze wandeling waar ook nog een briesje te voelen is. Het wandelen viel me licht, in vorige jaren heb ik na zo’n eerste stevige wandeling meer spierpijn. 90 foto’s heb ik gemaakt.