Marikentocht

‘Die meneer ken ik, hij heeft zich van te voren ingeschreven voor de 30 km.’ Zo word ik aangesproken bij het binnenlopen van de kantine van de voetbalvereniging ‘De Trekvogels’  aan de Luciaweg te Nijmegen. Ik zie een bekend gezicht. Klaas de Vries en ik kennen elkaar van de 11st.wandeltocht. Klaas is voorzitter van de wandelsportvereniging ‘WIOS ‘81’. Deze vereniging organiseert voor de 13^e keer de ‘Mariken van Nieumeghentocht’, een evenement voor 1.100 wandelaars die zes verschillende afstanden lopen. We gaan richting de Ooijpolder en zijn al gauw in Ubbergen. Wat direct opvalt zijn de steile weggetjes, als je hier omhoog loopt is het raadzaam de pas te verkleinen. De route voert langs nog niet zo lang geleden gebouwde grote panden, moderne stadspaleizen. Zandpaden zijn er ook genoeg, vlak voor de Ubbergseveldweg denk ik midden op het platteland te lopen. Er staat een appartementencomplex. Hier woon je echt buiten, met de stad vlakbij. Al gauw is er een prachtig uitzicht op de Ooijpolder, die even verderop – langs de Sterreschansweg nog beter te zien is. Het gebouw van ‘Haskoning’ ligt voor ons, de route voert onder het terras op de eerste etage door. Eens was dit het kantoor van de fusieonderneming Hoogovens/Hoechst, maar die fusie heeft niet lang stand gehouden. De stad in, bij een kerk snellen de laatste gelovigen naar binnen. Er staat hier haast op elke straathoek een kerk, rooms-katholieke wel te verstaan. De route voert het centrum in, door de Van Welderenstraat. Eens zaten de terrasjes langs deze straat bij binnenkomst op de 2^e wandeldag van de 4daagse stampvol met mensen met ratelaars in hun hand, wat een kabaal. De route is sinds een paar jaar verlegd naar de Waalkade. We lopen dwars door het Kronenburgpark. Wat een mooi park op deze rustige morgen. De zon overgiet het met haar stralen, een fontein spuit water hoog tegen de achtergrond van de Kruittoren, rijkseigendom. De staat wilde eind 2012 deze toren verkopen. Via trappen komen we bij de Stevenskerk en dan op de Grote Markt. Bij het beeld van Mariken laat ik me vereeuwigen. Uit een café komt de aroma van koffie de wandelaar tegemoet, ik loop door want er is even verderop een wagenrust. Een man met een oranjepetje op zijn hoofd loop ik achterop, ik raak met hem aan de praat. Hij heeft 33 jaar bij de Luchtmacht gewerkt, is al 19 jaar met pensioen en is lijstduwer van de ‘Nijmegen Fractie’. Hij zet zich af tegen landelijke partijen die plaatselijk aan  verkiezingen meedoen. ‘Waarom?’, vraag ik. Wanneer iemand van een landelijke partij lokaal wat doet dat landelijk niet in de smaak valt dan wordt zo iemand in de nek gegrepen door de landelijke partij. Grote flauwe kul natuurlijk, maar ik laat de man praten. Zijn voorman loopt hier ook, Ben van Hees – wethouder van Nijmegen. Hij ziet hem, hij loopt met een collega wethouder van een andere gemeente. De lijstduwer, misschien voor hem een gepimpte aanduiding, loopt 20 km. ter voorbereiding op de 4daagse waar hij de 30 km. loopt. Onder het casino lopen we door, langs de Belvedère, onder de Waalbrug door en aan de Rijksweg is een wagenrust. Heerlijk in het zonnetje gezeten en een kop koffie gedronken. Met andere wandelaars over de Exoduswandeltocht van komende zaterdag gesproken. Hierna komt een stukje van 4,3 km. En wat voor een stukje. Met wel zeer steile hellingen. Fietsers oefenen. Een paar jaar geleden liep ik in omgekeerde richting de Kaloramatocht. Toen moest ik op een scherpe helling wel eens even op adem komen, vandaag is dat niet nodig. Ik kan goed meekomen. Wat staan de huizen hier mooi, uitzicht op de Ooijpolder en in het groen. Het groen is uitbundig. ‘Het heeft hier veel geregend’, zegt de lijstduwer. Villa ‘Waalheuvel’ is zeer groot en zeer bijzonder. Het dateert uit de 19^e eeuw, is in 1916 in de huidige vorm gebracht door een Duitse bankier. Een wit paleis is het. Even verderop staat Huis ‘Schoonoord’, mag er ook zijn. ‘Zou er een kantoor in zitten?’, vraag ik aan de lijstduwer, maar die heeft net als ik geen flauw idee. Langs een mooi wit kerkje komen we, voor ‘Maartenshof’ buigen we af naar rechts. Dan komt een van de steilste stukjes van de route. We lopen op asfalt, maar afzien is het wel. Als we naar beneden lopen komen de fietsers ons zwetend en ploeterend tegemoet. De plaats Berg en Dal ligt in twee gemeenten: Beek-Ubbergen en Groesbeek. In Beek-Ubbergen staan twee kerken vlak bij elkaar. Een kleine protestantse en  een grote RK kerk. Naast de laatste is rust in café ‘Sous les Eglises’. Hier is geen soep, wel appelgebak. Dus wordt het een kop koffie zonder iets erbij. Ik raak aan de praat met een paar andere wandelaars. Een weet te vertellen dat de grote RK kerk zal worden afgebroken. ‘Jammer’, zeg ik. ‘Ze kunnen het net meer betalen’, is het antwoord. ‘In Frankrijk is de staat eigenaar van de kerkgebouwen’, zeg ik. De man antwoord dat hier de staat vaak eigenaar is van de kerktorens. De tekst van het eerste couplet van het ‘Wilhelmus’ hangt tegen de muur. Ook al heb je meer dan twee glaasjes bier achterover geslagen dan is tegen de oranjeachtergrond de tekst goed te lezen. Ik drink ook een fles water en vul de fles opnieuw. De volgende rust is over 12 km., misschien is er een café onderweg. Driekwart van dit traject voert door zeer geaccidenteerd terrein. De stuwwal heeft hier heuvels en dalen achtergelaten. Af en toe is een dal zeer diep ingesneden. We lopen dus op een neer. De dalen zijn droog en waarom dat zo is moet ik weten want het is me eens zeer deskundig uitgelegd. Wel hebben wilde varkens de bodem flink omgewoeld. Hier worden de spieren op de proef gesteld. Dit is een goede oefening ter voorbereiding op de 4daagse. Plots is er een uitspanning. Pannenkoekenrestaurant ‘De Duivelsberg ligt aan mijn rechterhand. Ik kijk op mijn horloge, ik heb nog geen uur gelopen en loop door. Langs een smal pad langs een bos lopen we Duitsland binnen. De bermen staan vol met bloemen in een verscheidenheid aan kleuren. Wyler lopen we binnen, slaan rechtsaf – Nederland weer in. Door een glooiend akkerbouw en weidegebied met lange rechte asfaltwegen die overgaan in een zandpad. Zand stuift zelfs op als een wandelaar er over stampt. Dat wordt thuis sokken uitkloppen. Op deze route staan alleen verspreide boerderijen, een café is in geen velden of wegen te bekennen. Mijn meegebrachte broodjes eet ik tijdens het wandelen op. Van Wyler gaat een verkeersweg naar Groesbeek, zover komen we niet. We steken de Zevenheuvelenweg over. De hellinkjes van die weg zijn kinderspel vergeleken bij die we op deze tocht meemaken. Langs een golfterrein, het bos in, een paar keer rechts en links af en dan is er Wagenrust. En daar wordt tomatensoep verstrekt. Heerlijk, ik eet er nog een appel bij. Nog ruim zes km. te gaan, ik probeer een paar jonge vrouwen voor mij bij te houden. Ik haal ze in en maak een praatje. Ze hebben in 2006 meegedaan met de 4daagse. Na 1 dag werd die gestaakt, ze hebben de pin nog. Nu zijn ze weer ingeloot. Ze hebben al een paar 40 km. tochten gelopen, ook vandaag lopen ze 40 km. Ik vertel ze wat kneepjes van het wandelen. Sokken een maat te klein – de voet mag niet in de sok kunnen bewegen, schoenen minstens een maat te groot – na een uur lopen zet de voet een maat uit. Ik loop nog een vrouw achterop, een vijftiger. Ze kankert. Twee keer is ze op de 40 km. verkeerd gelopen. ‘Kijk, hier geven  ze de route wel goed aan’. Ook moesten we te vaak steil omhoog en omlaag, ‘dat lijkt nergens naar’. Ze had op een vlakke tocht gerekend. ‘Wat is dat voor Berlijnse muur?’, vraag ik haar. ‘Daarachter is (of was) een kazerne’. Ze woont in Nijmegen en loopt deze tocht voor de eerste keer. Vanuit het bos lopen we zo de achterkant van de sportterreinen aan de Kwakkenbergweg binnen. Ik meld me af, krijg weer een dikke plak en beloon me met een glas sinaasappelsap. Ik ga nog even met de voorzitter, Klaas de Vries, op de foto.