Een sprong voorwaarts

Al sinds zijn aantreden tooit hij zijn functie met het bijvoeglijk naamwoord ‘waarnemend’, de samenroeper en voorzitter van de Zutphense lunchtafel van de Ver. Officieren. Henk Nix wilde het wel doen als hij maar waarnemend genoemd wordt. In de praktijk is hij tafelpresident van deze tafel met de fraaie naam ‘Verkenning over de IJssel’ en verstuurt hij de maandelijkse uitnodigingen. De tafel vierde vorig jaar haar 75jarig bestaan en met een ritme van eens per maand zou het aantal bijeenkomsten meer dan 900 moeten bedragen. Vandaag is er een warme lunch ter gelegenheid van de 850^e tafel, in de oorlog werd het al gauw te riskant om als officieren en oud-officieren van de cavalerie bij elkaar te komen. Die warme lunch heeft 27 wapenbroeders naar het ‘Bosrestaurant’ in Joppe gebracht. Het aperitief wordt staande genuttigd, het zitje rond de haard heeft voor dit aantal te weinig capaciteit.

Tegen een uur vraagt Henk Nix de aanwezigen zich op te stellen buiten voor de ingang van het restaurant. De uitbater is behulpzaam om met de camera’s van Henk en die van mij een statiefoto te maken. Dan gaan we aan tafel in de voor ons gereserveerde zaal waar die tafels in carré vorm gedekt zijn voor een warme hap en met rode wijn op tafel. Terwijl een ieder aan tafel gaat zitten is Henk druk in de weer met een sabel. Staande steekt hij sabel in de schede en legt hem op de staander op tafel. Henk opent de tafel en heet iedereen welkom. Hij verwelkomt Rob Hiltmann, de president van de Boxtelse tafel, heeft moeite met het onthouden van zijn naam, verwelkomt Kees Blok, president van de zich snel gevestigde Eemlandlunch en noemt ook George Eleveld die hij in verband brengt met de Haagse tafel. Dan meldt hij twee overlijdensberichten. Eerst die van Piet Schenk die afgelopen zaterdag is overleden. Toen Piet zijn militaire dienstplicht had vervuld ging hij werken in de autobranche. Hij bracht het tot ceo van Mercedes in Nederland. Ook is hij nog vijf jaar directeur van Nationaal Park ‘De Hoge Veluwe’ geweest. Piet was ook een hartstochtelijk jager. Wick Thate is afgelopen maandag overleden. Toen Henk hem leerde kennen liep hij nog. Enge tijd later kreeg hij een zwaar ongeluk en met behulp van zijn elektrische rolstoel is hij hier nog vaak geweest.

Henk wijst de aanwezigen op de wand tegenover hem. Daar staan drie vlaggen, waarvan de ene een bijzondere cavalerievlag is. Die wordt door Hans Pol ontvouwd zodat een mooie foto van kan worden gemaakt. De vlag is speciaal vervaardigd ter gelegenheid van het 75jarig bestaan van deze tafel in 2015. Dan is er een St. Joris te paard, een icoon ut Georgië, die vorig jaar door de president van Boxtel, hoe is ook al weer de naam?, bij gelegenheid van het 75jarig bestaan geschonken is. Links van de vlaggen hangt een prent met een cavalerietafereel dat herinnert aan het jubileum van het 4^e regiment Huzaren in sept. 1975. Links op de prent herinnert aan de Boreelkazerne te Deventer, rechts aan de Isendoornkazerne te Zutphenmet. Evert-Jan Vinkhuyzen, commandant van de bibliotheek van de Historische verzameling Cavalerie, heeft het meegenomen voor blijvend gebruik tijdens onze lunches. Hans van den Houten spreekt een In Memoriam over Wick Thate uit. In militaire dienst kwamen ze elkaar tegen, daarna gingen ze beide werken bij Shell. Ze hielden altijd contact met elkaar. Negen jaar geleden kreeg Wick een zwaar ongeluk. Hij zei dat hij een nieuw leven begon en begon daar met veel moed aan. Hij was een warme vriend, stuurde brieven en mails en informeerde hoe het ermee ging. In september is er kanker geconstateerd. Ongeneeslijk. We gedenken hem in stilte en heffen het glas op het leven.

De warme lunch is een wilde wok van wild uit ons adherentiegebied, hertenbout en zwijnshaas van de Veluwe, met najaarsgroenten en paddestoelensaus, aardappelpuree, gemengde sla, warme groenten en verse frites. Er staan voldoende flessen rode wijn op tafel en er is water uit de karaf. Het levert een gemoedelijk gezelschap op en geraakt in onderling geanimeerde gesprekken. De akoestiek in deze ruimte is daarbij behulpzaam, ideaal voor hen die een hulpmiddel voor het gehoor in het daartoe bestemde lichaamsdeel hebben laten aanbrengen. Er zijn felicitaties. Kees Blok spreekt er een uit. Hij nodigt ons uit voor de 60^e lunch in Soest in januari 2017. Hij deelt 60 door 5 en komt dan tot de conclusie dat die lunch het eerste lustrum markeert. Deze kromme rekensom zou je niet verwachten van iemand die ervaring heeft met vlakbaanvuur. Als spreker zullen optreden de voorzitter van de VOC, Harm de Jonge, en huzaar Plantinga, onderzoeker bij het Algemeen Rijksarchief, die zal vertellen over de Engelandvaarders. (Onder de Engelandvaarders waren 35 huzaren, relatief gezien een hoog aantal). Rob Hiltmann brengt de felicitaties namens Boxtel over en onderstreept dat met het aanbieden van een flesje wijn aan Henk Nix. Als laatste spreker krijg ik het woord. Ik deel mee dat ik weer een boek heb gelezen. Dat roept enthousiaste reacties op. Ik vertel over ‘Wereld in Vlammen’ van Andrew Roberts. Het boek beschrijft de oorlogshandelingen gedurende de Tweede Wereldoorlog. Het beschrijft ook de blunders van Hitler, van Stalin en van de geallieerde bevelhebbers. De politieke beslissingen komen ook aan de orde, voor zover noodzakelijk om het verloop van de oorlog te kunnen volgen. Ook is er aandacht voor de kracht van de economieën van de belligerenten, er wordt geciteerd uit dagboeken van de soldaat aan het front om te laten zien hoe verschrikkelijk de omstandigheden waren en diverse anekdotes over personen blijven niet onvermeld. Ik lees een paar apologen voor. Een zeer leesbaar boek dat met een ritme van twee hoofdstukken per dag redelijk snel kan worden doorgenomen. Henk Nix dankt eenieder voor zijn aanwezigheid en sluit de tafel. Velen drinken in het restaurant nog even een kop koffie.