Een rondje rondom de Rijn

Gisteren ben ik een eindje wezen fietsen in het Buurserzand en omgeving. Het fietsen ging me gemakkelijker af dan ik had gedacht. Vandaag met de fiets achterop de auto naar de jachthaven in Wesel. Daar is geen parkeerplaats meer, ook de overige parkeerplaatsen zijn overvol. Dan maar op het weiland naast het Warsteiner Welkomsthotel aan de Rijnpromenade. Ik fiets de route die ik vroeger liep in april als training voor de 11stedenwandeltocht. Dus eerst langs het vliegveld voor zweefvliegtuigen, langs de jachthaven en dan de dijk op. Als ik het landschap zie dan heb ik het gevoel van herkenning. Dit is het landschap waar ik van houd. Links de uiterwaarden zoals die horen te zijn met weilanden en plukjes bomen. Een enkele boerderij op een terp. Het gras is gemaaid, hier en daar ligt gras hooi te worden. Tot Grav Insel loopt de dijk die dan overgaat in de weg langs de verhoogde bosrand. Net uit het bos staat de mais wel zeer hoog. Aan de rand van het Buurserzand zag ik een aanduiding voor een ‘maïsdoolhof’. Duitsers zijn minder speels. Even verder de dijk op. Nog geen 20 jaar geleden is deze dijk verbreed en verzwaard. Schapen stofferen de weilanden, ganzen laten zich horen. Het is prachtig zonnig weer met een aangename temperatuur. Fietsers komen in plukjes langs. Om de tien minuten zet het pontje de fietsers af en neemt ze op voor een tocht naar de overkant. Het laatste stukje fiets ik over de  oude, niet opgehoogde dijk. De opgehoogde gaat bij de steen met daarop ‘Zum Deutschen Eck’ rechtdoor naar Bislich. Ik zie dat het pontje net naar de overkant vaart, ik hoef me niet te haasten. Bij de veerstoep zijn veel dagjesmensen die genieten van de drukte op dit punt. Er zijn tafels geplaatst, de mensen kunnen op de banken aanzitten. Op een paar strandjes liggen badgasten, grote boten varen voorbij. Het tarief is verhoogd. Een enkeltje met fiets kost nu 2 Euro. In april 2015 ging ik voor het laatst met het pontje over. Ik moet er wel even aan denken. Toen liep ik en nadat ik over was gaf mijn ICD twee shocks af. En Duitser heeft me toen teruggebracht naar de auto in Wesel. Niet teveel aan denken, ik voel me stukken beter dan toen. Op het buitenterras, in het café en op de overdekte veranda van de Xantener Rheinfähre is het druk, zeer druk. De parkeerplaats staat vol motoren, de auto’s staan geparkeerd langs de weg naar Xanten. Ik fiets door naar het Bislicher Insel. Dat is een natuurgebied. Op het binnenterrein van het Bezoekerscentrum is in een schuur het Auencafé. Buiten is op het terras alleen nog een plek in de zon vrij, binnen is nog plaats genoeg. Een kannetje thee wordt niet geserveerd, ik moet het met een glas thee doen. Ik kies een ‘Himbeerenschnitt’ als hapje erbij. Een voortreffelijke Kuchen. De slagroom neem ik op de koop toe, per slot van rekening zit ik op een biologisch station. Ik schrijf op wat me tot nu toe heb beleefd. Het pontje vaart tussen 1 april en 1 november, dat is langer dan vroeger. Alleen op woensdag en in het weekend.

Net weer op de fiets stap ik er net zo snel weer af. Er zitten twee ooievaars in een weiland op zo’n 40 meter van de weg. Ik maak foto’s. Even verderop zijn ze beter te zien. Twee vrouwen, ook op de fiets, maken foto’s met hun mobieltje. Ik maak een praatje met hen. Ze hebben bij de nieuwe natuur, twee gegraven geulen, een witte vogel gezien. Ze dachten aan een witte ooievaar maar hen werd verteld dat het een zilverreiger is. Daar hadden de vrolijke dames op middelbare leeftijd nog nooit van gehoord. Ik zeg dat ze die vogels in grote getale in de winter in de Bienener Altrhein kunnen zien. Ik fiets naar de twee lange plassen links en rechts van de weg. Twee verrekijkers, kanonnen, staan opgesteld. Camera’s met enorme lenzen. Ik zie slechts 1 zilverreiger en twee knobbelzwanen en heel veel eenden en andere minder zeldzame vogels. Vlak voor Werrinch kruist de Eyländerweg de bandijk. Bovenop de dijk sla ik linksaf, een weg onderlangs de bandijk. Een familie staat op de ventweg stil. Een jongetje heeft zijn fiets achteloos achtergelaten en even verderop staat hij met zijn handen in de zij over het aardappelveld te staren. Kennelijk moet hij nog terug naar Wesel fietsen maar heeft er nu al genoeg van en denkt hij na hoe hij aan deze situatie te ontkomen. Een man en een vrouw met drie kinderen fietsen mij voorbij, de vrouw drijft een meisje voor zich uit. De vader heeft het jongste op een zitje voorop de fiets en het jongetje fietst naast hem. Ik raak ze kwijt. Ik maak foto’s van deze bijzondere plek. Werrich en Perrich zijn oud. In 69 na Chr. begon de opstand van de Batavieren en de Germanen tegen de overheersing door de Romeinen. Er werden diverse veldslagen geleverd, denk aan de slag in het Teutoburgerwoud. De Romeinen versterkten hun legioenen en in 70 na Chr. vond de laatste veldslag plaats die een einde maakte aan de Bataafse opstand. Die slag vond hier plaats in de velden bij Werrich en Perrich. Een klein stukje kan men hier over de dijk fietsen, over een smal gravel paadje. Tot aan het huis in de bocht van de Rijn bij Perrich. Even voorbij Perrich zie ik een grote roofvogel door de lucht zeilen. Hij komt van een grote plas, gevolg van zand en kiezelwinning, en vliegt naar de Rijn. Ik zie wit aan het beest, een witte kop en wit achter. Ik denk aan een visarend. Het is de eerste arend die ik in mijn leven zie. Ik heb een kleine verrekijker en een camera bij me, maar de tijd dat ik de vogel zie is te kort om beide instrumenten te pakken. Ik fiets het echtpaar met drie kinderen achterop. Ze staan stil. Het jongetje is van de fiets gestapt, is op een bankje gaan zitten. Ellebogen op de knieën, hoofd in de handen en met de blik op oneindig. Hij ziet het niet meer zitten. Hoe lang zal dit duren. Ik fiets door en maak af en toe een foto. Vader en moeder met drie kinderen komen we weer voorbij. Het jongetje geeft er nog een keer de brui aan. De nieuwe hangbrug met één pyloon is van hieruit te zien als overdwars over de Rijn gespannen. Later zal ik er over fietsen en dan is de brug als het ware met een hoek van 90 graden gedraaid. De oude spoorbrug met op de achtergrond de nieuwe verkeersbrug laten zich goed vastleggen. Ook is vanaf hier goed te zien dat gebouwen op het haventerrein van Wesel worden vernieuwd. Drie nieuwe silo’s schitteren in de zon. De richtingwijzers sturen de fietsers naar Wesel over de fietsbaan aan de rechterkant. In het verleden gebruikte ik altijd de fietsstrook aan de linkerkant. De weg over de nieuwe brug is nog niet doorgetrokken naar de A3, de autosnelweg naar het Roergebied. Procedures nemen ook hier veel tijd in beslag. Ik wil terug zijn bij de auto voordat Greet heeft gebeld. Dat lukt me niet. Op een kilometer van de auto, in de stad Wesel, hoor ik de telefoon. Greet belt, ze heeft al drie keer eerder gebeld. Hoe kan het dat ik de telefoon wel hoor met het verkeerslawaai dichtbij en dat ik het geluid van de telefoon net hoor op de rustige dijk. Ik fiets over het industrieterrein van de haven. Een enorm grote bunker, graansilo?, wordt gesloopt. Het is van gewapend beton, een enorme klus. Aan de Rijnpromenade zitten mensen nog lekker in het zonnetje. Ik ben drie uur van de auto weggeweest, een tochtje van 20 kilometer.