Bezoek aan cardiologie van het MST in Enschede

Om half tien vanmorgen zijn we naar het MST in Enschede vertrokken. Een vriend uit Aalten rijdt ons in zijn Mercedes. Na een goed uur melden we ons aan de balie van Cardiologie. Pas om elf uur is de eerste afspraak. Tijd over dus en met behulp van een ander echtpaar in de wachtruimte hebben wij de Kruiswoordtest van Trouw afgemaakt. Om goed elf uur komt de ICD-technicus mij halen, Greet gaat mee. Er staat in de ICD-kamer een speciale stoel voor me klaar. Voor Greet is er een gewone stoel. Direct wordt mij een sensor omgehangen. Een kabel om mijn nek met aan de linkerkant de sensor die boven mijn ICD rust. De sensor maakt draadloos verbinding met de ICD en met een laptop. Op de laptop leest de ICD-technicus af wat mijn hart in het afgelopen jaar heeft gedaan. Op een briefje heb ik enkele vragen opgeschreven. Over het vaak ’s nachts flitsen van mijn transmitter. Dan schieten er vele malen achtereen lichtflitsen door de slaapkamer. Net zo intens als bliksemschichten, gelukkig zonder geluid. Dat kan duiden op stroomonderbreking. Onze huishoudelijke hulp wees de aansluiting van de stroomkabel op de transmitter als oorzaak aan. De ICD-technicus gaat een nieuwe kabel halen. Ondertussen wordt de ICD uitgelezen. De resterende levensduur van de ICD, dat wil zeggen van de batterij, wordt gemeten. Die kan nog 1 jaar en drie kwartalen mee. Zo lang wordt niet gewacht met vervanging. Over 7 maanden wordt vervanging in de planning van cardiologie gezet zodat ik binnen een jaar voorzien zou kunnen zijn van een nieuwe ICD. Mocht de batterij eerder op zijn dan gaat er elke morgen om half tien een belletje af. Dat had ik nog niet gehoord en wordt nu gedemonstreerd. Een beschaafd belletje met een mooie zachte klank. Zijn er bijzonderheden? Acht keer is er in het afgelopen jaar ventrikelfibrilleren geweest. Daar schrikken Greet en ik van. Maar het was heel kort, vaak maar een seconde, en zeer gelijkmatig. Volgens de ICD-deskundige niets verontrustends. En veel mensen hebben het vaker dan ik. Ik heb twee data opgeschreven waarop ik meende mijn hart te voelen. Op de ene datum was er niets aan de hand, maar de andere heb ik genoteerd met een vraagteken. Ik zit er een dag naast. Dus die heb ik gevoeld. Toen vertelde ze me dat van de drie kabels, van de ICD naar in het hart, er een niet ingeschakeld is. Dat is een kabel die een van mijn boezems ingaat. Een voorziening tegen boezemfibrilleren. Maar boezemfibrilleren is bij mij zo gewoon dat die kabel niet actief hoeft te zijn. Tenslotte deelde ze mee dat de instellingen van de ICD gecontroleerd worden. Ze gaat achter een groter scherm behorend bij een pc zitten en neemt mijn dossier vanaf januari 2014 door. Toen kreeg ik een St. Jude ICD met 1 kabel. Die heeft vijf keer een shock afgegeven, waarvan eenmaal onterecht. Dat was in april 2015. Ik kan me dat goed herinneren. In okt. 2018 werd deze ICD vervangen door een Medtronic met drie draden. Die heeft nog geen shock hoeven af te geven. Mijn huidige ICD is nog volgens oude inzichten afgesteld. Dan zou de ICD boezemfibrilleren kunnen herkennen als kamerfibrilleren en een shock afgeven. Nieuwe kennis heeft ertoe geleid dat dit onderkend is en daarna zijn nieuwe richtlijnen opgesteld. Ook mijn ICD is dus vanmorgen op de nieuwe manier afgesteld. We krijgen uitvoerig toelichting van deze, voor ons nieuwe, ICD-technicus. De volgende afspraak staat voor half twaalf gepland maar het is na dat tijdstip wanneer de ICD-technicus haar werk gedaan heeft.

Medicijnenverificatie volgt. Dat betekent dat een jonge vrouw het door mij opgestelde overzicht van dagelijks medicijngebruik overneemt. Het is een overzicht met daarop de tijdstippen waarop ik dagelijks de medicijnen inneem of gebruik. Ze zet dat schema in haar computer. Ik heb nog een A4-tje meegenomen. Daarop staan de namen van de medicijnen zoals vermeld in een medicijnlijst van een apotheek. Ook dat neemt ze over. Controleert alles twee keer. Ze is daar enige tijd mee bezig, wij kijken geduldig toe.

Het is twaalf uur geweest. Tegelijk staan de ECG-assistente en de cardioloog voor mijn neus. Om kwart voor twaalf had er een elektrocardiogram moeten worden gemaakt. En mijn cardioloog wilde me twaalf uur zien. De cardioloog laat de ECG-assistente voorgaan. Dus eerst op de weegschaal, dan moeten mijn kleren boven de gordel uit, krijg ik tien zuignapjes op mijn lijf en wordt er een hartfilmpje gemaakt. Tegelijkertijd wordt de bloeddruk gemeten.

Gauw naar de cardioloog. Vorig jaar, tijdens de jaarlijkse controle, schreef hij mij een andere bloedverdunner voor en een extra medicijn. Mijn lichaam houdt vocht vast en daarom schreef hij een vochtafdrijver voor. Een teken van hartfalen. Ik schrok ervan en vroeg om een extra onderzoek, een echocardiografie. Dan wordt de kwaliteit van het hart bepaald. Na veertien dagen kreeg ik de uitslag. ‘Hoe functioneert mijn hart’, vroeg ik. ‘Matig’, is het antwoord. En ook een hartklep functioneert niet naar behoren. Ik vroeg niet door, ik kreeg een mentale opdoffer. Over een jaar moest ik terugkomen en 14 dagen vooraf een echocardiografie. Dat is op 30 okt. jl. gedaan. Nu ben ik benieuwd naar de bevindingen ofwel hoever is het met ‘het afleggen van mijn tent’? (2 Pertr. 1:14). Bij het binnenlopen van zijn kamer staat zijn gezicht niet somber, eerder tevreden. En dat is hij over mij. Hij rept niet over het bloedonderzoek. Toch nog even naar gevraagd. Goed, geen bijzonderheden. De Echo? Mijn hart functioneert matig. Hij wil geen percentage noemen. Maar, na enig aandringen, laat hij zich ontvallen dat de meting van 14 dagen geleden een capaciteit van 34% aangeeft en vorig jaar was dat 30%. Ik mag daar niets uit afleiden. En zegt hij erbij: 34 is op een schaal van 60. Dat is voor ons een hele opluchting. Geen 34 op een schaal van 100. De medicatie blijft hetzelfde want die heb ik nodig. En ik moet wat aankomen, mijn gewicht moet omhoog. Mag roomboter op het brood smeren en snacks, die ik nooit gebruik, mogen ook wel verorberd worden. ‘Roomboter op krentenwegge’, zegt hij ten voorbeeld. Als ik maar wat zwaarder wordt. En dat ik slecht loop door slappe spieren in mijn rechterbeen, dat moet ik zelf oplossen door ze aan te spannen door ‘oefeningen’. Desnoods met pijnstillers, waarbij hij paracetamol aanbeveelt. Over een half jaar wil hij me weer zien.

Het is na enen. In de bedrijfskantine een kop koffie met gevulde koek genuttigd. Om kwart over twee zijn we thuis.