De week van Plasterk en zorgtaken overgeheveld naar gemeenten

Minster Plasterk houdt het vertrouwen van de 2 regeringspartijen en van 2 partijen van de C3. Hij blijft aan als minister. Zou ik de motie van wantrouwen gesteund hebben? Uit wat ik gelezen, gezien en gehoord heb trek ik de volgende conclusie van wat chronologisch gebeurd is. Eind okt. 2013 treedt de minister 2x op tv op. Daarna op 6 nov. in de Kamer. Hij weet het beeld neer te zetten dat de NSA zowat iedereen in Nederland afluistert. Het andere beeld, zo het al bestaan heeft, dat Nederlandse geheime diensten ons afluisteren is daarmee goed bestreden. Op 20 nov. weten de diensten hoe het zit en melden op 22 nov. aan 2 ministers, Plasterk en Hennis, dat de eigen Nederlandse organisatie, de NSO (Nationale Sigint Organisatie), de 1,8 mln. telefoongesprekken genoemd in een artikel in ‘der Spiegel’ heeft afgetapt en heeft gedeeld met de Amerikaanse geheime dienst. Daarna vindt op of rond 12 dec. een vergadering van de commissie stiekem plaats. De fractievoorzitters worden ingelicht over het feit dat de NSO de metadata heeft verzameld. Geen haan zou er meer naar kraaien als de ministers niet bang waren geworden als gevolg van mogelijk aan het licht komen hiervan in een rechtszaak van ‘Burgers tegen Plasterk’. Plasterk en mevr. Hennis sturen een openbaar briefje van 13 regels op 4 febr. 2014 aan de Tweede Kamer en schrijven dat de metadata door de NSO zijn verzameld. Kort hierna komt de commissie stiekem weer bij elkaar om te praten over het feit, dat op 12 dec. dit reeds aan de commissie is meegedeeld, gebruikt mag worden in het openbaar debat dat zal plaatsvinden (en op 11 febr. jl.  heeft plaatsgevonden). De fractievoorzitters zijn het niet eens geworden en dus mag er tijdens het openbaar debat niet naar verwezen worden. Deze gang van zaken benadert de werkelijkheid naar mijn mening in hoge mate en in mijn commentaar neem ik het als waar aan. Mijn opmerkingen. 1 Toneelstuk met een onbekende. De Tweede Kamer heeft een toneelstukje opgevoerd. De fractievoorzitters weten de feiten, maar mogen het niet aan hun collega’s vertellen. De woordvoerders weten dus officieel van niks en schreeuwen in de Kamer, voor de camera’s, moord en brand. Onwaarachtig vind ik dat, bedrog van de burgers van Nederland. Een verkeerde politieke cultuur. In Noorwegen en Denemarken is men er op een meer volwassen manier mee omgegaan, een dag nadat de getallen over die landen in de openbaarheid kwamen heeft men daar direct gepubliceerd hoe het zit. Eigenlijk is het vals spel in het openbaar. 2 Motie van wantrouwen. De minister gaat diep door het stof, biedt royale verontschuldigingen aan, herhaalt dat meerdere malen en belooft beterschap. Dat moet voldoende zijn en wordt in de omgang tussen gewone mensen aanvaard. En daarmee is het uit en kan opnieuw worden begonnen. Zo niet hier. Midden in de nacht, rond twee uur, wordt er een motie van wantrouwen ingediend door Pechtold, fractievoorzitter van D66, lid van de C3 (Constructieve 3). De motie wordt gesteund door bijna alle oppositiepartijen, behalve CU en SGP, 2 partijen van de C3. Ook mijn eigen CDA onderschrijft de motie. Dat zou ik niet gedaan hebben. De excuses van Plasterk hadden moeten worden aanvaard. Daarmee speelt mijn eigen partij in op emoties en sentimenten die tegenwoordig opgeld doen. Ik bedoel het volgende. Algemeen heerst tegenwoordig de opvatting dat wanneer een minister een fout maakt hij moet opstappen. Bij het opzeggen van het vertrouwen weeg je het totale optreden en beleid van de minister. Maakt hij de zoveelste fout, of bakt hij er herhaaldelijk niks van, dan is er reden om het vertrouwen op te zeggen. Niet in dit geval waarbij de minister voor het eerst op een fout betrapt wordt en bovendien onze geheime diensten er ook nog eens pas na meer dan 3 maanden achter komen waar het getal van 1,8 mln.  genoemd in der Spiegel betrekking op heeft. 3 Ruzie tussen Samson en Pechtold.  De fractievoorzitter van de PvdA verliest zijn zelfbeheersing en is een paar dagen boos op Pechtold. Vorig jaar liep een strandwandeling van Samson en Pechtold ook al op niks uit, de twee liggen elkaar niet. De coalitie van VVD en PvdA loopt hiermee averij op. Op 19 maart 2014 zijn er gemeenteraadsverkiezingen, de presentatie van het Centraal Economisch Plan 2014 vindt op 18 maart 2014 plaats. Wanneer er nieuwe bezuinigingen moeten plaatsvinden heeft de huidige regering de steun van de C3 nodig en daar hoort D66 ook bij. Dan kun je beter geen ruzie maken. Bovendien is er onvrede in de PvdA fractie over de boosheid van Samson. Die slaagde er gisteravond bij Pauw en Witteman niet in om zijn boosheid aannemelijk te maken.  Kortom een slecht toneelstuk met een vals element.

Decentralisatie van zorgtaken naar gemeenten. Per 1 jan. 2015 worden de gemeenten verantwoordelijk voor alle Jeugdzorg, voor de maatschappelijke ondersteuning – huishoudelijke hulp en persoonlijke verzorging – thans in de AWBZ en voor de participatiewet. Voor wat betreft de Jeugdzorg is staatssecretaris Van Rijn er in geslaagd in de afgelopen week in de Eerste Kamer een meerderheid te verwerven. Volgende week dinsdag zal een meerderheid voor het wetsontwerp stemmen. Gemeenten worden ook verantwoordelijk voor de jeugdpsychiatrie. Daar zet ik vraagtekens bij omdat gemeenten niet over de deskundigheid beschikken om die taak te kunnen uitvoeren. Wat betekent dit in de praktijk? Op 6 jan. jl.  heb ik tijdens de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Aalten hierover gesproken met een ambtenaar, hoofd van een afdeling. De gemeente Aalten krijgt er een budget van € 20 mln. bij. Dat is bijna de helft van het huidige budget van de gemeente. Het gaat om grote aantallen mensen. Bij de participatiewet zit de verandering erin dat de huidige werknemers van een sociale werkplaats in dienst van de gemeente komen. Voor Aalten gaat het om 300 personen. Bij de jeugdzorg gaat het om 200 cliënten. Dat is meer dan ik had gedacht, het getal verraste me. En voor wat betreft de overheveling van de huishoudelijke hulp en persoonlijke verzorging van de AWBZ naar de gemeenten gaat  het om meer dan 1.000 mensen. Dat zijn voor een gemeente van 27.000 inwoners grote getallen en betreft een aanzienlijke, zeg maar grote, uitbreiding van taken. Het is zaak dat politieke partijen bij de komende gemeenteraadsverkiezingen weten waar het over gaat en welk beleid door de gemeente gevoerd dient te worden in het belang van hen die het betreft. Op uitvoerend, ambtelijk, niveau zal zeker een weg worden gevonden, samenwerking met andere gemeenten – uitvoering op regionaal niveau – of anderszins, hoe de nieuwe taken uit te voeren. Voor de gekozen raadsleden is het zaak het niveau van de voorzieningen te regelen, omvang en bedragen. Dat vereist kennis van de materie en die kan tijdens de komende campagne getoetst worden door de kiezers.