Kerkdorpentocht

‘Is dit niet het mooiste plekje van de wereld?’, klinkt het wanneer ik een foto maak van de molen in het Hernense bos. De vrouw die me achterop loopt vertelt dat ze op de boerderij, net ervoor, geboren is. Ze vertelt enthousiast over de molen. Er heeft vroeger een bakker gewoond. Ze kent hier elke vierkante meter, in het grote bos speelde ze als kind. Haar vader leerde haar zwemmen door haar pardoes in de plas even verderop te gooien. Als ze weer boven kwam, was het goed. ‘De Meerenburgh’, nu een woon-zorgvoorziening voor ouderen, was vroeger een langgerekte boerderij. Er zitten nu 8 appartementen in, prijs per maand: € 4.000. De oudjes die er wonen zitten dus slap bij kas. Ze heeft al eerder op deze 40 km. tocht een eindje met me opgelopen. Bij een wagenrust, zo’n 4 km. voor Hernen, zat ze bij aan tafel. Ik vertelde dat ik naar de Aberdeen Angus boerderij zou gaan om meer over die koeien aan de weet te komen. Aan hen die met mij onder een open tent schuilden voor de regen wist ik te melden dat deze zwarte hoornloze koeien twee keer zo hard kunnen lopen als gewone koeien. ‘Geven ze zeker weinig melk?’ ‘Heel goed’, sprak ik als een deskundige, ‘het zijn vleeskoeien’. De koeien worden gehouden op de Leurse Angus Boerderij’. Op de website heb ik gezien dat de boerderij tot vanmiddag vijf uur geopend is. Ik wil wel eens zien wat er te doen is. De opening betreft de boerderijwinkel. Er kunnen diverse jamsoorten gekocht worden, chutney, kaas, advocaat, walnoten en metworst en rookworst. Ik vraag naar rauwmelkse kaas, die wordt niet verkocht. Vleespakketten worden graag verkocht. Een van vijf kilo voor de barbecue,  of zes kilo of grotere voor hen die lang van dit heerlijke vlees willen genieten. ‘Waar woon ik?’ Ik zeg Aalten. Dat is geen bezwaar om een pakket te brengen, ze is wel eens in Zwolle geweest. De vrouw die de handel drijft is professioneel en voorkomend. In mijn rugzak belandt een potje bramenjam en een metworst. Leur ligt een paar honderd meter verder. Tegenover een prachtige oude en typische boerderij voor het rivierengebied staan veel mensen voor een schuur. Boven in het raam staat een bruidspaar te poseren voor de bruidsgasten waaronder enkele fotografen. Ik maak ook een foto en wens het bruidspaar veel geluk. In Leur is meer moois te zien. In het gebouw van de  VVV en het Bezoekerscentrum van het Gelders Landschap is een kleine expositie van aquarellen, het interieur van het gebouw is zeer fraai. Ik ben nog bijna vijf kilometer van de Zaal Sterrebosch waar ik vanmorgen om zeven uur ben begonnen. Toen was het nog stil in Wijchen. Langs de kerk, langs de begraafplaats en langs een lange Taxushaag voert de route naar een nieuwbouwwijk. Gisteren ben ik op het inzamelpunt in Aalten geweest om snoeisel van deze haag in ontvangst te nemen. De Lions Club Oost-Achterhoek heeft veel particulieren gevraagd op 4, 5, 11 en 12 juli de taxus baccata te snoeien. In de jonge loten van dit jaar zit taxol waaruit een stofje kan worden gewonnen dat kankergenezend kan werken.  De huizen zijn nauwelijks met oranje opgetuigd, dat is anders aan het eind van de Woordsestraat, daar is een lang huizenblok in onze nationale kleur gezet.  De straat is breed, er is een brede strook groen tussen de huizenrijen. Daardoor is de overgang naar het buitengebied met akkers en weilanden vloeiend. Een oude boerderij staat wat hoger dan het erf, misschien ter bescherming tegen een eventuele overstroming van de Maas. Die kant gaan we uit, maar eerst naar Balgoij. De toren markeert het dorp waar we aan de buitenkant langs lopen op weg naar de Maasdijk. In de verte een pluim van stoom uit een betonfabriek in de Loonse Waard. Hotel ‘De Hooge Eerd’ is open, maar ik loop door. De bermen zijn gemaaid, alles is wat vroeger dan andere jaren. Dus geen kleurenpracht van bloeiende planten. Over de Maasdijk lopen we tot bij de brug in de A50 over de Maas en lopen dan Niftrik in. De route voert naar Batenburg, we moeten dus naar de andere kant van de snelweg en dat gebeurt bij een spoorwegviaduct waar om de hoek een wagenrust is. Ik heb twee uur en een kwartier gelopen, het is tijd voor koffie. Via binnenweggetjes naar Batenburg. Vanaf de dijk een mooi gezicht op de toren en de molen waarvan de wieken in onderhoud zijn. Uitbaeterij De Viersprong is de volgende ankerplaats. Ik kom er voor de tomatensoep. Die heb ik als de lekkerste in een straal van 100 km. aangemerkt. Maar vandaag is de soep anders van samenstelling en van de 100 km. moet minstens 90 km. af. Ook eet ik er een broodje en drink een flesje water leeg. Om half elf verlaat ik Batenburg en weer op de Maasdijk vallen de eerste druppels. Het begint te waaien. Ik doe mijn poncho om. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan omdat het stevig waait. Het lukt, maar dan merk ik dat door de wind de panden flink opwaaien. Het alternatief is een inklapbare paraplu en die helpt bij deze windkracht ook weinig. Tot aan Hernen, 12 km. verderop, is er geen overdekte rustplaats meer. Over de Maasdijk in de richting van Appeltern lopen we tot aan de plas waaraan stoomgemaal ‘De Tuut’ staat, maar een paar honderd meter voor het gemaal slaan we af naar het Noorden om langs de Tuinen van Appeltern het buitengebied in te gaan. Dan door een open akkerbouw- en weidegebied, met dit weer een saai en taai stuk. Het is gewoon doorstappen met de blik op oneindig. Een kilometer voor Bergharen moeten de wandelaars rechtsaf, de Oude Schaarsestraat in. Vlak voor een brug over een wetering is een Wagenrust. Er staan twee open tenten. Een plekje gezocht, een kopje koffie en een flesje water gedronken. Daar vertel ik mijn uit de duim gezogen verhaal over de Aberdeen Angus koeien die twee keer zo hard kunnen lopen als gewone koeien. Ook de vrouw die bij de Hernense molen is geboren zit daar en loopt me even later achterop. Maar haar tempo is voor mij te hoog en loop alleen richting Hernen. Er staat een fraaie oude boerderij die typisch is voor het Rivierengebied. Een tandarts woont er en houdt er praktijk. In Hernen is het centrum opgevrolijkt met oranje. Zelfs het beeld op het plein voor de Judocuskerk is oranje omrand. Het beeld staat er sinds 2001 en is van Marion Jebbink. Het beeld heeft twee namen. ‘De Begroeting’ of ‘De Wachter’. Ook in verenigingsgebouw ‘De Mijlpaal’ heb ik even gerust, een flesje water gedronken bij een warme kroket en het flesje weer bijgevuld. Weer buiten regent het niet meer en het zal droog blijven. Dan kom ik langs de Hernense molen, woon-zorgcentrum ‘De Meerenburgh’ en de Leurse Angus boerderij. Ook dus nog even bij de VVV gekeken en dan loop ik door naar het eind. Een motorclub keert, ze zijn de weg kwijt. Een wagenrust loop ik voorbij, langs een paardenhandel, en dan Wijchen binnen en via de Klapstraat naar het centrum. Vlak voor het eindpunt staat een oranje koe. Zal Nederland vanavond een ronde verder komen. Goed drie uur laat ik mijn kaart afstempelen. Voor de vierde keer heb ik deze tocht gelopen. In de zaal merk ik dat mijn korte broek flink nat is geworden, vooral rond mijn middel. Ik heb op nieuwe schoenen gelopen, thuis zal ik de schade aan mijn voeten bekijken. Elke stap deed pijn, maar dat is heel gewoon bij nieuwe schoenen. Wel had ik er ook voordeel van, het profiel is nog niet gesleten en daardoor is de grip op een natte asfaltweg goed.