Vierdaagse – Eerste wandeldag

Na het voltooien van de dag van Elst moet ik in het onderzoekcentrum van de Radboud UMC zeggen hoe ik me voel. Nou ik voel me goed, ik ben de dag goed doorgekomen want ik heb mijn krachten gespaard. En ook heb ik veel rust genomen. Ik ben al vroeg begonnen met lopen. In het onderzoekcentrum meld ik me tegen zeven uur. Mijn gewicht wordt gewogen, vandaag met wandelschoenen aan, en mijn hartslag gemeten: 60. Vanaf zeven uur mag het onderzoekcentrum het polsbandje van de deelnemers aan de 30 km. scannen en daarmee starten. Dan maak ik wat mee wat ik in 25 jaar niet meegemaakt heb: het parcours voor me is leeg. Heerlijk loopt dat. Ik weet niet wat ik zie, de weg voor mij is vrij van wandelaars. Een schreeuwende groep Amerikaanse soldaten laat ik gauw achter mij. Lang zal ik niet van deze luxe genieten. Met een wandelvriend uit De Meern heb ik een afspraak in de kosterij van het kerkje van Ressen. Hij is om half acht gestart en ik moet dus wachten. Martien brengt mij een toegangskaart voor de verzorgingsplaats voor de leden van de Rabobank Oost Betuwe. Zijn broer is lid van die bank, ieder lid kan twee toegangskaarten krijgen. Martien is binnen het half uur in Ressen. Hij is geboren in deze streek maar heeft het kerkje van Ressen, een van de oudste van Gelderland, nog nooit van binnen gezien. Tot Elst loop ik met hem op. In juni van dit jaar is zijn jongere broer, speelkameraadje uit zijn jeugd, overleden aan een zeldzame bloedziekte. De laatste maanden van zijn leven heeft Martien vaak aan het ziekbed van zijn broer gezeten waarvan ook de laatste acht uur van zijn leven. Martien zag ook zijn eigen leven aan zich voorbijtrekken. Hij loopt deze vierdaagse voor zijn broer. In Elst wachten zijn vrouw, zijn dochter met haar man en twee kleinkinderen hem op. Even mij voorgesteld, dan loop ik door naar de Rabo post. Daar is het goed toeven. Mijn brief wordt met een mobieltje gescand, ik word met een andere naam toegesproken. Vervolgens staan aan twee kanten tafels waarop heerlijke groentesoep wordt ingeschonken, een royale hoeveelheid. Broodjes zijn er ook en thee en koffie. De tent wordt druk bezocht. Ik tref Martien weer en we lopen Elst uit. Ik mis mijn Radboud controle post. Bij de eerste controle in Bemmel was mijn hartslag 70. Dan staat Martien stil, hij is zijn hoedje kwijt. Hij belt zijn vrouw die nog in Elst is en wacht af of die het hoedje in de Rabo post vindt. Ik loop door en maak een praatje met een vrouw die als beroeps bij de brandweer werk. Ook zij heeft wel eens van een Brambi, combinatie van ambulance en brandweerauto, gehoord maar haar korps heeft er nog geen. Voorbij Valburg, aan het eind van de weg over de A15, mis ik de Radboud controlepost niet, mijn hartslag is 84, bij een tweede meting 78. Tot aan Slijk-Ewijk loop ik met een jonge man die ik wat vertel over de vierdaagse, en over mijzelf. Ik draag een rood plastic mapje. Die moet ik vandaag zichtbaar dragen, dan kunnen de medewerkers van de Radboud UMC mij herkennen. Ik vertel hem wat de achtergrond van dat rode mapje is. In Slijk-Ewijk verlaat ik de route om in het dorpshuis wat te rusten. Overal waar ik rust drink ik een halve liter water en vul daar de fles weer. Alles wat ik drink en de keren dat ik plas moet ik noteren. Ik heb tot nu toe rustig aan gedaan en ben ook van plan de overige 12 km. te doen. Dan raak ik aan de praat met iemand uit het Groningse Winsum. Hij was jaren lid van een wielerclub. Daar was de overheersende gedachte dat wandelen niks voorstelde (in vergelijking met fietsen). Totdat hijzelf eens 40 km. ging lopen, een 40 km. tocht van de FLAL, Friese Lange Afstand Lopers. De eerste 20 km. liep hij in twee uur en drie kwartier. Tijdens de rust ging hij naar toilet. Hij kwam haast niet meer overeind, zijn spieren had hij overbelast. Over de laatste 20 km. heeft hij meer dan vier uur gedaan. Ik herken het. De eerste keer dat ik ging wandelen, in 1985 de 11stedenwandeltocht, was ik ook na drie uur kapot. Ik was achter een paar wandelaars aangegaan in de gedachte dat ik die wel kon bijhouden. Pas en jaar later kwam ik er achter dat ze ongeveer 8 km. per uur liepen. Zo snel heb ik nooit meer gelopen. In Oosterhout is een post van de GKD, de vereniging ‘Gouden Kruis Dragers’. Daar loop ik binnen en tref oud collega Maarten Schakel jr. Hij weet al hoe ik hem zal begroten, dus zegt hij maar gauw: ‘Dag jongeman’ tegen mij. Hier drink even een kartonnetje appelsap, maak gebruik van de plaszuil, en loop de Oosterhoutse dijk op. Op die dijk is weer een controlepost voor mij, mijn hartslag is niet omhoog gegaan. Dat kan ook niet, ik heb in een lager tempo gelopen dan het stuk van Valburg naar Slijk-Ewijk. En ik blijf rustig aan doen. Ik tref een wandelvriend van de 11stedenwandeltocht. Hij loopt met een jongedame. “Hoe gaat het met u?’, vraagt hij. Ik vertel hem van mijn hartstilstand. De wandelvriendin hoef ik geen details te vertellen, zij heeft op een afdeling cardiologie gewerkt. Ik raak dus in geanimeerd gesprek. Dan is er weer een controlepost van Radboud UMC en raak ik ze kwijt. Ik sta even stil bij het monument van de Oversteek. Hier vond in sept. 1944 de ‘Waalcrossing’ plaats, Amerikaanse militairen staken in rubberbootjes de rivier over. De Duitsers wachten hen met mitrailleurvuur op. Het monument eert de gesneuvelde soldaten en de nieuwe brug is naar dit feit genoemd. Verderop ligt een grote bouwput. Er wordt een bypass van de Waal gemaakt. Het deel van Lent vlak langs de rivier wordt een eiland, ten Noorden van dit gedeelte komt een brede geul. Bij een overzichtsbord geef ik uitleg aan twee medewandelaars en besluit ik mijn toelichting: ‘Zo nu heb je het eens van een niet deskundige gehoord’. In Lent zit het publiek aan het bier, het is er feest. Via een lange lus de Waalbrug weer op en de stad binnen gelopen. Langs de kant staan Jurgen en Elise Bosmans, de uitbaters van restaurant ‘De Waag’ te Boxtel waar ik gewoon ben mijn wapenbroeders van de cavalerie te ontmoeten en samen te lunchen. Ik meld me af en loop het onderzoekscentrum van de Radboud UMC binnen. Mijn hartslag wordt gemeten: 78, ik kan tevreden zijn.De ingevulde lijst met genuttigde drankjes en het aantal malen dat ik geplast heb wordt gecontroleerd. Ik moet urine afstaan, word gewogen en dan moet ik nog bloed geven. Mijn urine wordt direct gecontroleerd. ‘Wat is de uitslag’. De jongeman noemt een waarde. ‘Wat betekent dat?’, vraag ik. ‘Dat u voldoende gedronken hebt’. De cardioloog en de fysioloog, resp. Arie van Dijk en prof. Maria Hopman, tref ik nog. Zij denken te weten dat van de 50 wandelaars die met hartfalen worden gevolgd er 5 met een ICD lopen.