Vierdaagse – Zevenheuvelenweg

‘Hoe gaat het?’, is een vraag die vaak gesteld wordt. Door wandelaars die mij kennen en ook door de onderzoekers van de Radboud UMC. ‘Het gaat goed’, is mijn antwoord. Zeer goed zeg ik er achteraan. En dat is ook zo. Al sinds 1985 loop ik meerdaagse lange afstand wandeltochten. Nog steeds heb ik de ervaring dat na twee dagen mijn lichaam aan het ritme gewend raakt. Ik sta eerder dan normaal op. Ontbijt eerder, drink eerder koffie, lunch eerder en ga eerder naar bed. Ook mijn spieren raken aan het wandelen gewend en dan betekent minder spierpijn dan de eerste dag. Na drie dagen ben je voor de vierde dag in zeer goede vorm maar dat is dan ook de laatste dag. Morgen mag ik een half uur eerder starten, dat is mooi meegenomen, maar voor mij niet echt nodig. Ik doe het wel. Want vandaag heb ik weinig last van de warmte gehad. Wolken temperden de kracht van de zon. Ik was om half twee binnen en toen was het nog niet het heetst van de dag. Loop ik morgen in hetzelfde tempo dan ben ik rond 13.00 uur binnen en dan moet de hitte nog komen. Die komt tussen drie en vijf uur en dan hoop ik weer thuis te zijn. Vanmorgen tref ik al gauw de oud-burgemeester van Lopik en de oud-voorzitter van de KNBLO Maarten Schakel jr. Ik maak een praatje, en blijf niet bij hem lopen, Maarten loopt in een aanzienlijk lager tempo. Ook vandaag volg ik een schema. Ik heb trek aan de lekkerste vlaai van de regio, neem me voor weer gebruik te maken van de voorzieningen van de Rabo bank en zal in Berg en Dal neerstrijken bij de GKD, de Gouden Kruis Dragers. De boerderij ‘Bothalenshof’ ligt in Malden. De specialiteit is beschuit met aardbeien en vlaai. Ik eet dus een stuk vlaai bij de koffie. Een lieve jonge dame maakt er een foto van. In de voortuin, de zijtuin, de achtertuin en bij het melkhok van de boerderij zijn zitjes ingericht. In de voortuin zitten de wandelaars onder de hoge en monumentale bomen heerlijk in de schaduw als de zon schijnt. De zon laat vanmorgen nog even op zich wachten. Pas als we in Groesbeek zijn breekt de lucht open. Het is heerlijk wandelweer. Ook aan een wat hogere temperatuur raak het lichaam na een paar dagen gewend. Net wanneer ik van het erf van de ‘Bothalenshof’ loop, tikt Jan Venema mij op de schouder. Hij is een half uur later gestart en heeft me nu dus al ingehaald. Jan is een zeer snelle loper. Toen hij voor de eerste keer de 4daagse liep, kon hij me nauwelijks bijhouden. Jan is daarna steeds sneller gaan lopen, en na mijn lichamelijke ongemakken doe ik het wat rustiger aan. Het grote voordeel van deelname van Jan is dat zijn vrouw Klaaske er ook is. Die staat normaal tijdens de 4daagse drie dagen langs de route en heeft dan koffie en een plakje koek bij zich. Ook hun dochter Elisabeth Venema heeft haar moeder wel eens een paar jaar gezelschap gehouden. In Mook groet ik de burgemeester omdat ik benieuwd ben wie hij is. Willem Gradisen, oud wethouder van Tiel, is sinds juni 2012 de burgemeester van de gemeente Mook en Middelaar. De gemeentelijke herindeling is afgeblazen, want provinciegrensoverschrijdend, en hij is dus voor zes jaar benoemd. De wandeling voert voor de 30 km. lopers rechtstreeks naar Groesbeek. Het is een lang stuk omhoog en de helling is pittig. Ik pas mijn tempo aan, hang niet de flinke jongen uit. Die jongens zijn er genoeg, zo van: Kijk mij eens in mijn gewone – en stevige – tempo doorlopen. Nou, dan maar een anderhalve minuut langer erover gedaan. Waarom zou ik mij forceren. Ook op de Zevenheuvelenweg heb ik mijn tempo verlaagd naar een tempo dat ik voor mezelf verantwoord vind. Je kunt wel dankbaar zijn voor zoveel genade die je in je leven ontvangen hebt, maar dat ontslaat je niet van je eigen verantwoordelijkheid. Het is heerlijk rustig lopen in het Groesbeekse Bos. De vogels fluiten, prachtig om te horen. Even daarvoor voerde de route langs de Mokerheide, bekend sinds het begin van de 80jarige oorlog. Weer het bos uit en aan de rand van Groesbeek, breekt de lucht open. Maar wolken overheersen nog. Met de hoge temperaturen die voorspeld zijn, hebben we nog niet te maken gehad. Die zullen morgen wel komen. In Groesbeek groet ik Harry Keereweer, oud gedeputeerde van Gelderland, die al enige tijd burgemeester van Groesbeek is. Dan zoek ik de verzorgingsplaats van de Rabo bank. Ik ben ervan uitgegaan dat die in Groesbeek is maar dat valt tegen. ‘Ben ik eraan voorbij gelopen?’, denk ik bij mezelf. Ik ben toe aan rust maar maak mij geen zorgen. Ik loop gemakkelijk en roep in mijn herinnering op wat Martien tegen mij heeft gezegd. Dat wordt na enige tijd levend. ‘Op de top van de tweede helling’, zei hij. Dat is nog een eindje lopen en na een korte maar wel de scherpste helling van de Zevenheuvelenweg. Eerst kom ik Martin Hüning van ‘Partycentrum Het Noorden’ uit Aalten nog voorbij. Hij staat elke dag met een kraam langs de route en bakt met enkele medewerkers pannenkoeken die hij in stukjes snijdt en uitdeelt aan de wandelaars. Het is ook een verzamelpunt voor wandelaars uit Aalten. Dan volgt de korte en scherpe helling en daar staat Klaaske Venema, de man van Jan. Ze biedt me koffie aan. Hun caravan staat op boerderijcamping ‘De Hoge Hof’, een paar honderd meter verder. De ingang van de Rabo verzorgingsplaats is tien meter verder en daar loop ik naar binnen. Er is alleen groentesoep maar die is heerlijk. Ik ga zitten aan een tafel en kom een wandelvriend van de 11stedenwandeltocht tegen die de 4daagse met zijn vriendin loopt. Hij woont in Reek bij Grave. Ik eet mijn meegebracht broodje en drink een halve liter water. Dat laatste heb ik al vaker gedaan vandaag. Een paar honderd meter ligt de Canadese Militaire Erebegraafplaats. Ik ben er voor twaalf uur wanneer de plechtigheid ter herdenking van de gevallen soldaten zal beginnen. Ik snuif even de sfeer op en vervolg de route. Op en neer over de heuveltjes. De FNV deelt flesjes water uit maar niemand kan die open krijgen. Een forse veertiger, die langs de route zit, moedig ik aan mijn flesje open te maken. Dat lukt hem met geweld. Later hoor ik wandelaars klagen dat ze het flesje niet open kunnen krijgen. ‘Dat moet je aan een jongeman van veertig/vijftig vragen’, zeg ik. De aangesprokene, zelf van die leeftijd, kijkt mij wazig aan. Berg en Dal nadert, ook daar zijn er mensen die denken de wandelaars een plezier te doen door hen met koud water te besproeien. Ik ontwijk dergelijke ongewenste activiteiten als regel. Tijdens deze vierdaagse is er wat nieuws: Een vaste boog over de weg gemaakt en daaruit komt het water van boven. Dat kan geen wandelaar ontwijken en ik ben twee keer vol getroffen. In Berg en Dal is de post van de GKD en daar eet ik de rest van mijn broodjes en drink wat sinaasappelsap. Het laatste stukje voert door de stad. Enkele straten zijn mooi versierd, de bewoners vieren feest. Nog voor half twee loop ik de Wedren op, daarna ga ik naar het onderzoekcentrum van de Radboud UMC. Gisteren heb ik de uitslag van mijn urine opgevraagd en dat was uitstekend, vandaag vraag ik uitslag van het bloedonderzoek. ‘Prima, meneer’, zegt de bloedprikster. ‘Daar kun je mee thuiskomen’.