Powerscourt House en de Irish Stud

Iedereen zit in de bus, George start de bus maar de motor zwijgt in alle talen. De chauffeur gaat de bus uit en belt met zijn bedrijf en hij reset de elektronica. Er moet drie minuten worden gewacht en als die voorbij zijn probeert George het opnieuw. Geen enkele geluid geeft de motor. Er wordt aan het stuur gerukt en dat zit in het slot. Zolang dat het geval is kan de motor niet worden gestart. Een chauffeur van een andere bus komt aangelopen, er volgt beraad en dan wordt er met vier handen aan het stuur getrokken. Dat schiet los, de motor start en met een kwartier vertraging vertrekken we uit Dublin en beginnen we aan de rondreis door Ierland. Het weer valt vandaag mee. Onderweg is er alleen ’s middags regen en veel wind. Will Christiaanse vervolgt zijn vertellingen over het land. Hij weet zeer veel van de geschiedenis van Ierland en laat blijken dat zijn kennis breder is dan die van Ierland alleen. Zo zijn we opeens bij de strijd tussen de Hunnen en de Chinezen en omdat de Hunnen die verloren wenden zij hun blik naar het Westen. Ik pik uit zijn verhaal op dat in het gevolg van de Noormannen een familie Le Poer meekwam die ten Zuidoosten van Dublin een kasteel bouwde. Naar die familie is dit landgoed genoemd dat begin 17^e eeuw in handen kwam van een andere familie. De heer Wingfield, inmiddels burggraaf van Powerscourt, liet in 1840 een grote tuin aanleggen. Het zicht van het kasteel is gericht op de Wicklow bergen. In de zichtas liet de tuinarchitect een grote hap grond uitgraven zodat een terrasvormig geheel ontstond en een van de mooiste tuinen ter wereld is ontstaan. De toegang is door het huis en weer buiten genieten we van het prachtige uitzicht. Het is fris wanneer we aan een wandeling door de tuinen beginnen, de frisse lucht doet me goed. In een rustig tempo lopen we de tuinen door. Will blijkt over een grote kennis van bomen en planten te beschikken, hij staat vaak stil om uitleg te geven. Ik geniet vooral van de Japanse tuin, waar zowaar ook Japanse toeristen rondlopen. Er zijn vijvers, fonteinen, waterlopen, fraaie waterplanten, kortom teveel om op te noemen. Er zijn tuinen in diverse stijlen. Zo staan we opeens tussen de sequoia’s, is er een begraafplaats voor huisdieren met grafmonumenten en lopen we langs een dolfijnenvijver. Tenslotte kuieren we door twee ommuurde tuinen en bereiken we het huis waarbinnen in twee cafés koffie wordt geschonken. Ik neem er een chocoladetaartje bij die met behulp van Gerrit Weenink en Jan Oosterlo wordt verorberd. Het centrale gedeelte van het huis is in 1974 verwoest door een brand. De stichting die in 1961 eigenaar was geworden liet het casco weer opbouwen en heeft er een klein winkelcentrum in laten maken. Er is veel kleding te koop, zal ik een mooie blouse voor € 29 kopen? Op de bovenverdieping zijn enkele meubelzaken. Op een gedekte tafel lijkt het bestek van zilver maar na gedegen onderzoek van Sjoerd van der Schaar en mij blijkt dat niet het geval. Hier lunchen we ook. Ik neem een kop bruine kruidige soep, waarvan ik van te voren niet weet wat het is maar het smaakt voortreffelijk. Weer in de bus beginnen we aan een flinke rit in de richting van het Zuidwesten. We rijden door de Wicklow Mountains, een groot natuurgebied. Will wijst ons op de gaspeldoorn die zijn fraaie gele bloei laat zien. Ook is er heide tussendoor, een mooi gezicht. Er trekt een regenbui over met veel wind. Will wil ons een mooi foto laten maken van een helling bedekt met gaspeldoorns en heide. Onderweg begin ik mijn maag te voelen, weer val ik in de bus in slaap. De voorgenomen fotostop wordt uitgevoerd, maar dan regent het. Met de wind erbij ben ik in een paar minuten kleddernat. Het zal me benieuwen wat er van de foto terecht komt. Will vertelt over de Schepping. Na zes dagen was God klaar, er kwam een zevende dag en – minder bekend – er was ook een achtste dag. God vond de bergen van Ierland kaal. Hij vroeg de roos of die zich er wilde vestigen. De roos vond zichzelf te teer. Toen vroeg God de eik om de kale bergen te bedekken. Die kon op de rotsen niet wortelen en zou bij de eerste de beste storm omwaaien. Toen vroeg Hij de kamperfoelie maar die kan er niet klimmen en zou worden vertrapt. Tenslotte vroeg God de heide. Die wilde het wel proberen. Zo is de heide hier gekomen. Die heeft de kleur van de roos, de kracht van een eik en de geur van kamperfoelie. De wegen zijn bochtig en hobbelig. Ik voel mijn maag opspelen en vooral de soep. Ligt die te zwaar op de maag? Ons volgende doel de Irish National Stud, zeg maar de nationale stoeterij en paardenfokkerij. Tegen vier uur zijn we daar, in de bus kan ik de soep nog in mijn lijf houden maar net de bus uit komt alles eruit. Zo dat lucht op. Een gids gaat met ons mee en geeft uitleg. Eerst staan we stil bij drie merries en drie veulens. Later komen we bij de hengsten. Er is er een die in 1 jaar 35 wedstrijden heeft gewonnen, een record. Een dekking door deze hengst kost € 70.000. Op informatieborden staat hoeveel de hengsten al hebben opgebracht. Enkele meer dan een miljoen. Er vindt geen kunstmatige inseminatie plaats. Dat voorkomt verspreiding op grote schaal van de eigenschappen van de hengst. Ofwel een klein aanbod en een grote vraag waardoor de prijs per dekking hoog kan zijn. We zien de stallen en er is een kleine Japanse tuin die zich goed laat fotograferen. We zoeken ons hotel voor de komende twee nachten op. Dat is het Aspect hotel in Kilkenny. Ik voel me nog steeds beroerd en duik direct het bed, neem niet deel aan de gemeenschappelijke maaltijd. Kom later op de avond nog wel even mijn bed uit om te kijken of hier internet is. Ik heb een uitstekende verbinding en beantwoord een paar e-mails maar ben er snel moe van. Al om half tien ga ik slapen.