Bunratty – Fit to Fly

Vandaag en morgen staat een lange rit op het programma naar een paar fraaie natuurgebieden van Ierland. Ik zal er niet veel van meemaken. Wanneer ik wakker word zit mijn rechteroog bijna dicht, de huid erom heen is opgezwollen. Meestal houd ik de uitslaande brand in mijn gezicht met veel water drinken in bedwang, maar het enige gevolg tot nu toe is dat ik vaak een toilet bezoek. Ook voel ik me nog lang niet fit. Wel fit genoeg om te proberen mee te gaan. Bij het ontbijt is geen bruin brood, dan maar een paar sneetjes wit. Een kopje thee en wat zwarte  pruimen, ik hoop dat het erin blijft. Na het spuitje van de dokter heb ik gisteravond nog een pilletje genomen met dezelfde werking, die neem ik na het ontbijt weer. Het eerste doel van vandaag is The Burren – een mysterieus landschap. Het is grijs weer wanneer we vertrekken. Onderweg valt er regen. In de bus word ik al weer snel misselijk en val gauw in slaap. Wat is dat toch, een lange nacht gemaakt en na het ontbijt kan ik zomaar de slaap weer vatten? Er moet toch iets met mij aan de hand zijn. Had ik gisteravond doorgezet dan zou ik vandaag een vlucht gehad hebben op een geschikte tijd en vanavond thuis zijn geweest. Ruim anderhalf uur zijn we op pad dan laat ik de bus stoppen, ik moet overgeven. Kwam eergisteren de heerlijke soep er weer uit, vanmorgen accepteert mijn maag het witbrood niet. Het is net alsof ik van het spuitje en de pilletjes nog misselijker geworden ben. Ook droom ik wanneer ik indommel. De eerste koffiestop is bij Bunratty, bij de oude watermolen waar nu aan weerszijden van de molen kledingzaken op de begane grond zijn en daarboven een restaurant. Ik drink geen koffie en blijf bij mijn fles water. Ook eet ik niets. Van het vierkante en hoge kasteel maak ik een foto, de enige die ik vandaag maak. Jan en Pietje Oosterloo zijn vandaag 45 jaar getrouwd en dat is een nieuwtje, dat als lopend vuur door de groep gaat. Ik neem weer braaf een pilletje, dat is de tweede vandaag. Will en ik overleggen, het is verstandiger dat ik straks in het hotel blijf. Op weg naar The Burren komen we langs Ennis waar ons hotel voor de komende twee nachten staat. Tegen twaalf uur zijn we bij het hotel. Mijn kamer is beschikbaar en eenmaal op de kamer ga ik direct naar bed. Tot vijf uur zal ik slapen en dromen. Meer dan één luchtkasteel zie ik voor me. Weer uit bed voel ik me stukken fitter dan vanmorgen. Zou het voorbij zijn? Ja, wat eigenlijk. Wat heb ik? Ik weet het niet. Meer dan dat ik een virus zou hebben opgelopen heb ik niet van die leuke arts gehoord. In de lobby van het hotel bestel ik een pot thee en een paar stukjes bruin brood, er ligt een krant en al lezend wacht ik op de komst van de groep. Er wordt een bruiloft gevierd. Alle mannen zijn in het zwart, de dames in keurige jurken, de bruid is in het wit en de bruidegom in zwart pak. Er zijn hele kleine bruidsmeisjes, alles is zeer traditioneel. Het zorgt voor leven in de brouwerij. Er wordt flink gedronken, ook de dames hebben een groot glas stout (Iers donker bier) in de hand. Als de groep er is komt Will direct bij me en gaat Eurocross bellen. Hij krijgt iemand anders aan de lijn dan gisteren. Die leest hem de voorwaarden voor repatriëring voor die zij voor haar neus heeft. Het is net alsof de tien geboden moeten worden gelezen en dat dan het hele Bijbelboek Deuteronomium wordt gedeclameerd. Er zullen nog heel wat telefoontjes volgen. Will krijgt het voor elkaar dat niet meer nodig is dan een Fit to Fly verklaring. Die moet worden afgegeven door een arts. Wie doet dat hier op vrijdagavond? Dat weet het hotel, dus naar de eerste hulp post van het plaatselijk ziekenhuis. Daar moeten we om kwart voor acht zijn, maar eerst ga ik nog aan tafel – ik heb trek. Sjoerd van der Schaar heeft de functie van tafelpresident op zich genomen. Hij feliciteert namens de groep Jan en Pietje Oosterloo met hun 45jarig huwelijk en Yme Hofstee biedt een presentje aan. De maaltijd is voortreffelijk, aan het toetje kom ik niet toe. Met de taxi naar het ziekenhuis. De chauffeur weet precies waar we moeten zijn en dat is bij een gebouwtje met daarop Shannondoc. Achter de balie en te oude en te angstige vrouw. Bang voor zichzelf, bang om iets verkeerd te doen. Ze straalt het overduidelijk uit. Ik laat mijn identiteitskaart en mijn zorgverzekeringskaart zien. Dr. Sean Smyth verwacht mij. Dat is geen hoogvlieger in zijn vak, hij doet wat Will en ik zeggen. Een lichamelijk onderzoek verricht hij niet. Hij weet niet hoe hij een Fit to Fly verklaring moet maken en belt eerst een collega. Dan schrijft hij het gewenste briefje. Dat moet dus naar Eurocross in Nederland. Aan de vrouw aan de balie vragen we of ze een kopie wil maken, oh nee, dat wordt beslist afgewimpeld. Of ze dit wil scannen en als bijlage bij een mail aan de verzekeringsmaatschappij wil sturen vragen we maar niet. Terug naar het hotel en weer bellen met de alarmcentrale in Nederland. Weer een andere medewerker heeft zich nu over mijn dossier ontfermd. De Fit to Fly verklaring moet worden voorgelegd aan het medisch team. Kan dat even gemaild worden? De router van het hotel is stuk, er is dus geen internet beschikbaar. Gelukkig heeft het hotel nog een fax en ook Eurocross heeft een fax. De Fit to Fly en een kopie van mijn paspoort gaan per fax naar Nederland. Weer bellen, ja er zal even worden gekeken of het is aangekomen. Dat blijkt het geval en nu zal het worden voorgelegd aan het medisch team. Zodra dat het onder ogen heeft gehad zal ik een sms krijgen. Het is inmiddels negen uur en ik ga naar bed. De sms laat op zich wachten. Morgen verder.