Dag van de Bouw – Stationshal Arnhem

Hoe wordt het dak van de nieuwe stationshal van Arnhem ondersteund? Met een flip. De belangrijkste drager van het dak is de fronttwist, ook wel wokkel genoemd. Technische hoogstandjes zijn het in de nieuwe OV-terminal van Arnhem. De hal verbindt het treinstation, busstation, trolleystation, fietsenkelder, parkeergarage, kantoren en winkels met elkaar. Op de Dag van de Bouw ben ik per trein van Aalten naar Arnhem gereisd. Bij het verlaten van het station ligt de nieuwe hal aan de uitgang naar het centrum van de stad. Het bouwterrein is opengesteld. Medewerkers van de bouwbedrijven delen ansichtkaarten uit en wijzen de weg. Aan de rechterkant is een stand voor thee en koffie maar ik ga eerst eens kijken wat er te zien is. Bij het trolleystation legt een medewerker uit dat op speciale manier boven de parkeergarage gebouwd moest worden anders dreigde het dak van de garage het te begeven. Ik loop de hal in. Eerst even oriënteren. De tunnel onder de perrons door is afgeschermd door een houten wand van de nieuwbouw. Een roltrap voert omhoog; naar de kantoren? Komt daar aan de straatkant op een tussen etage een restauratie? Een bord met daarop ‘Flip’ trekt mijn aandacht. Wat is dat? Een medewerker legt het me uit. Het dak moet ergens op rusten. Gedacht was op beton. Dat was te zwaar voor de garage eronder. Dus is voor staal gekozen. Dat is geen roestig bruin staal maar beige geverfd staal. Eigenlijk een plat stuk staal dat gebogen is. Net als je een blad papier van een flip-over omslaat. In het begin is het bovenste stuk papier nog recht, het onderste stuk is gebogen. Ik vraag naar het waarom. ‘Architectuur gedreven’, is het antwoord. Ik kan de vorm wel waarderen. Dan loop ik een trap op. De ruimte die ik voor restauratie aanzag is een doorloop van de straat voor het stationsgebouw naar de perrons. De tekst op een informatiebord vraagt aandacht voor de ‘Trompet’. Die ondersteunt het kantoorgebouw K5 dat erboven komt. Het is van zwaar beton met veel wapeningsstaal. Op deze plek kan de bezoeker de hal even op zich laten inwerken. Er is een uitgang naar buiten. Ik wil naar het om de hoek liggend busstation, maar het terrein is afgezet met hekken. Weer binnen ga ik op een stoel bij de kolom zitten en drink wat water. Dan zie ik iemand die ik ken. Marian Louppen is oud gedeputeerde en met haar heb ik vaak om de tafel gezeten bij de voorbereiding van de bouw van het Onderduikermuseum in Aalten. We maken even een praatje, vragen naar elkaars welzijn en halen herinneringen op. Er is nog een bijzondere constructie. Op een infobord wordt het aangekondigd als ‘Fronttwist’ of ‘Wokkel’. Het is de belangrijkste drager van het dak. Het rijst op uit de fietsenkelder in een kronkelende vorm. Dit element is 16 meter hoog en heeft een spanwijdte van 26 meter. Ik loop nog eens rond. Dan naar buiten, het is tijd voor thee. Ik vraag naar gezette thee. De jongeman beweert dat het er is. Hij giet heet water in een kopje. Het zakje is voor vier kopjes. Ik verlaat het terrein. Dan valt me op dat het front van het busstation bijna boven de rijweg hangt. Dat zijn overhangende kantoren. Het front van de nieuwe stationshal is met een hoek van 45 graden naar de stad gekeerd. Het centrum van de stad ligt ook niet pal voor het station maar ten Zuidoosten ervan. Het plein voor het station is het trolleystation. Eigenlijk moet voor de lange wand, die ook toegang geeft tot het busstation, een plein liggen. Maar de Utrechtsestraat is een belangrijke doorgaande route.
Er is nog tijd om even de stad in te lopen. De terrasjes op de Korenmarkt zijn goed bezet. Via de Vijzelstraat kom ik in de Weverstraat. Humanoid vraagt de aandacht. Die zaak is gevestigd in een pand dat wat achteraf staat. Het is een kledingzaak in de vroegere Doopsgezinde kerk. De glas in lood ramen zitten er nog in. Ik kom op het Kerkplein voor de Eusubiuskerk. De toren staat in de steigers omgeven door doek. Verse kabeljauw kost € 8,50 per kilo, zeewolf is iets duurder. Voor het gemeentehuis demonstreert een jongen zijn balvaardigheid door de bal lang aan zijn voeten te houden. In de Koningstraat loop ik de Nomad Travel Store binnen en vindt wat ik al lang zoek: Een windjackje in de kleur die ik droeg toen ik op 7 jan. 2014 getroffen werd door een hartstilstand. In het toenmalige jasje is een schaar gezet, naar een jasje in dezelfde kleur heb ik lang gezocht. Hier hangen ze in het rek.
Terug naar de trein. Ik lees een paar hoofdstukken van ‘Dit kan niet waar zijn’ van Joris Luyendijk. Een noodzakelijk aanvulling op ‘Het Moderne Bankwezen’ dat ik in mijn studietijd heb moeten bestuderen. Voor vertrek naar Arnhem heb ik een product op mijn Ov-chipkaart gezet. Mijn oude chipkaart was verlopen, per pc heb ik een nieuwe besteld. Onlangs ben ik per trein van Breukelen naar Amsterdam v.v. geweest. Toen ik in Amsterdam aankwam kreeg ik de melding op het poortje: ‘Uitchecken niet mogelijk’. Voor vertrek naar Breukelen heb ik een kaartje gekocht. Prompt werd er gecontroleerd. De conducteur meldde dat ik op de kaart nog moest zetten of ik per 1e of 2e klas wil reizen. Per pc lukt dat niet. De kaart aan een bankrekening koppelen lukt wel en automatisch de kosten laten afschrijven ook. Op internet wordt gedemonstreerd hoe een product op de kaart moet worden gezet. Dat moet op een kaartautomaat van NS op een station. ‘Reizen zonder abonnement’ en 2e klas heb ik genomen.