Exoduswandeltocht

Bij vertrek, even voor half tien, kom ik direct in een merkwaardig samengestelde stoet terecht. Twee doedelzakspelers voorop, daarachter een oude en kleine brandweerwagen, een jeep en dan een paar autoriteiten waaronder de burgemeester van Lingewaard en de voorzitter van de Stichting ‘Exodus’. De stoet wordt afgesloten door vier brandweermannen in uniform. Het is maar een paar honderd meter naar een oude begraafplaats in het centrum van Huissen. Daar vindt een herdenkingsplechtigheid plaats bij een monument dat herinnert aan de evacuatie van de bevolking van Huissen in sept. 1944, de exodus. Het is een massagraf, aan de herdenking neemt ook deel een vertegenwoordiger van buurgemeente Overbetuwe, het nationaal comité Wageningen 45 en van het Rode Kruis. Vijf jaar geleden is de eerste Exoduswandeltocht gehouden, drie keer heb ik de route van 42 km. gelopen, vandaag loop ik 25 km. Wat de herdenking betreft val ik met de neus in de boter. Ik maak het begin even mee en loop dan verder de stad uit, naar het Noorden. Over de Huissense dijk gaat het in westelijke richting. Opvallend is het uitgestrekte groen ten Zuiden van de dijk. In de Korenmaat is de eerste rust. De kantine van deze dierenboerderij, tuinen, speeltuin, etc. voor gehandicapten is gesloten wegens een familiefeest voor 100 personen. Koffie en appelgebak wordt verstrekt vanuit een schuur, in de open lucht moet het worden geconsumeerd. ‘Wat als het zou regenen?’, vraagt een wandelaar, ouder dan ik, aan mij. ‘Op de zeven dorpentocht vanuit Wijchen is een rust in het buitengebied. Eens regende het drie uur achter elkaar. In de regen werd de koffie genuttigd, onder een paraplu of gewoon met de poncho aan. Wandelaars gaan ook bij regen daarmee door’. Met die conclusie is hij het wel mee eens. De Huissense dijk is eigenlijk een oude bandijk van de Rijn. De dijk volgen we nog een heel stuk. Vanuit het Oosten is het gezicht op het witte kerkje van Elden en de bebouwing eromheen fraai. Trouwens vanaf de andere kant is ook een mooi plaatje te maken. ‘Welke kant vindt u het mooist?’, vraagt een man. ‘Eerlijk gezegd, de andere kant’, zeg ik. Daar is de man het mee eens. Dat is de kant met de oude witte pastorie die leeg staat. De ‘Historische Kring Elden’ heeft aan de route een stand ingericht. Foto’s van de enorme verwoestingen aan het eind van de Tweede Wereldoorlog hangen aan de wanden. Wat lag er hier veel in puin. De kring wil graag nieuwe leden. Verderop staat een fraai pand nog steeds te koop, dat was het volgens mij vier jaar geleden ook al. De ‘Westerveldse kolk’ herinnert aan een fraai landhuis van een baron dat aan het eind van de oorlog is verwoest en nooit meer opgebouwd. Bij ‘De Schuur’ kan koffie worden gedronken, er worden vooral planten verkocht. Het staat aan de rand van een groot gebied met volkstuinen. De route voert verder door het Eldense veld. Een fraaie gracht omzoomd met veel groen en zang van watervogeltjes vergezelt de wandelaar. Fraai aangelegd, is het hier ook aangenaam wonen? Direct na een tunnel onder het spoor naar Nijmegen gaat de route naar het Noorden en bereikt de Drielse dijk waar het Dijkmagazijn staat. Hier neem ik rust, eet mijn boterhammen en drink een kop koffie. Hier ligt veel informatie over de herinrichting van de Meinerswijk en de Stadsblokken. Dat wordt een mooi gebied. Ruimte voor de Rivier is de aanleiding, maar er komt ook nieuwe natuur en recreatieve voorzieningen zoals fiets- en struinpaden , een trekpontje en een vissteiger. Bij het binnenlopen van de Meinerswijk rijdt ook een grote tractor met giertank het gebied binnen. Voorbij de oude steenfabriek is een weiland waar hij de mest injecteert. Moet dat niet afgelopen zijn? De geul van de Rijn naar de Plas van Bruil is klaar, vorig jaar werd er nog gegraven. De route loopt over de Meginhardweg en komt bij de Hendrina Hoeve (ook wel Golfboer) waar een controlepost is. Ook is daar een rust, ik loop door en kom bij de Praets. Een eenvoudig monument herinnert aan een drama tijdens de evacuatie. Een bootje sloeg om, drie mannen verdwenen in de golven en zijn nooit meer gezien. Is hier ergens een pontje over de Rijn? Ik zie nergens een pontje. Twee jeeps rijden ons op de weg met straatstenen in de Stadsblokken achterop. De chauffeur vraagt of hij verder kan. Volgens mij niet. Vorig jaar eindigde de weg in een smal modderpaadje. Dat pakt anders uit. Er is een fraai fietspad aangelegd bestaande uit … asfalt. Dat had ik hier niet verwacht. Maar een schelpenpaadje zal wel niet bestand zijn tegen hoog water. De De geul onder de John Frostbrug is klaar en staat vol water. De geul loopt tot de Nelson Mandela brug. Het fraaie nieuwe fietspad is de route tot aan de flats met appartementen waarvan de woonkamers op het Noorden uitkijken maar ook op het stadsgezicht van Arnhem. Vlak voor het eerste appartementengebouw neem ik rust, schil een appel en drink wat water. Het is heerlijk wandelweer, de temperatuur is niet te hoog, ik loop technisch en heb weinig vocht verloren. Er is nog een wagenrust op de Malburgse bandijk, maar die sla ik over. De Pleijbrug over de Rijn ligt vlak voor me, de route gaat er op hoogte onder door. Er ligt een uitgestrekt uiterwaardengebied oost van de dijk. Om kwart over twee loop ik Huissen binnen. De muziektent op de Markt is even niet bezet, de terrasjes raken al aardig vol. Bij zalencentrum ‘De Buitenpoort’ is de finish. Met een glaasje jus d’orange beloon ik mezelf. Een orkestje zit in een prieel en maakt vrolijke muziek. Terug door de stad, op weg naar de auto, speelt in de muziektent een orkest. Die spelen goed. Ik blijf even op het terras zitten.