Waarnemen bij de Palestijnen

De sfeer in de bovenzaal van ‘Eetcafé Van den Brink’ in Soest is vandaag onmiskenbaar die van de cavalerie. Schilderijen van ruiters hangen aan de wand, cavaleriesabels liggen op tafel, er is een fraaie kolbak in een vitrine. Een trompet staat gered voor gebruik. Hoewel paarden geen dienst meer doen in het leger, geven enkele leden van het cavalerie ere escorte acte de présence. De ‘Eemland’ lunch van de Ver. Officieren Cavalerie lijkt zich, vier jaar na oprichting, een vaste plaats in de rij van lunchtafels van de VOC te hebben verworven. Vandaag zijn 24 leden present in Soest. Zij die voor het eerst in dit jaar in cavaleriekring aanwezig zijn wensen elkaar een gelukkig nieuwjaar. Eerst wordt er een aperitief genuttigd, tegen enen neemt iedereen plaats.
Kees Blok presideert na een afwezigheid van vier maanden de lunch. In zijn welkomstwoord staat hij stil bij 21 januari in de geschiedenis. Het verraadt zijn liefde voor geschiedenis, een studie die hij aan een universiteit opgaf om op de KMA cavalerieofficier te worden. Tobroek viel op 21 jan. Evenals het hoofd van Louis XVI. Kees noemt ook deze januaridag als dag van een Poolse deling, maar volgens Wikipedia wordt de Tweede Poolse deling gedateerd op 23 jan. 1793 (tussen Rusland en Pruisen). Sommigen zeggen: ‘Fijn dat je terug bent, maar als je er wat over zegt houd het dan kort’. Anderen vragen: ‘Wat heb je nou in die vier maanden gedaan?’. Zodra je het over Israël hebt, gaat het over politiek en valt het gezelschap in twee delen uit elkaar. Na de soep zal hij iets vertellen en zal Evert-Jan de leiding hebben bij eventuele vragen. Overigens vraagt hij zich af of er binnen de VOC in die vier maanden nog wat is gebeurd. ‘Moet je de mededelingen lezen’, roept Ed Westerhuis prompt.
Na de soep zegt Kees dat zijn verblijf van vier maanden op de Westbank niets met cavalerie te maken heeft. Hij heeft daar wel op een paard gezeten, zonder zadel en bit en teugel, maar dat is voor een huzaar niet onoverkomelijk zijn. In dat niet zo heilige land is het debat verhard. Een dominee schreef dat Kees zich antisemitisch heeft uitgelaten. Kees is er geweest in het kader van een programma van de Wereldraad van Kerken, EAPPI – Ecumenical Accompaniment Programme in Palestine and Israel. Via een weblog op de site van Kerk in Actie heeft Kees verslag gedaan van zijn verblijf: Zie: Weblog van Kees In Nederland hebben we wat met Israël, we voelen ons schuldig omdat Nederlanders tijdens WO II hebben meegewerkt aan de wegvoering van de Joden. Kees heeft grote moeite met wat Israël doet op de Westbank. Hij heeft ook niet zoveel op met de politiek van ‘Ramallah’, maar Kees heeft compassie met de Palestijnen. Het is bezet gebied, vergelijk het met onze situatie tijdens 40-45. In 2007 is Kees er als consultant geweest en na zijn verblijf sprak hij er net zo over als Kees Bolderman die in 1981 uit dat gebied terugkwam. Kees heeft bij Palestijnse herders gelogeerd.
Kees noemt enkele van de zaken die hij heeft gedaan of gezien. Hij heeft Joodse kolonisten gezien die stenen gooien naar Palestijnse kinderen die naar school gaan. Hij heeft gesproken met leden van een organisatie van rabbi’s die ondersteuning geven aan Palestijnse families. Per jaar worden er meer dan 500 huizen van Palestijnen vernietigd omdat een neef betrokken was bij bijv. een aanslag in Tel Aviv. Kolonisten roven olijfbomen, de rechter veroordeelt dat, terugzetten kan niet en de Palestijnen krijgen een schadevergoeding. Met de uitvoering is het Israëlische leger belast en dat betaalt niet uit. Het zijn schendingen van de Vierde Geneefse Conventie. Is er geen lijden van de Israëli’s? Dat is er. De jongste Gaza oorlog telde 30 Israëlische slachtoffers, maar 2.000 Palestijnen. De Palestijnse messentrekkers hebben 25 Israëli’s om het leven gebracht, 150 Palestijnen lieten hierop het leven. Is het niet bezetten van de Westbank een bedreiging voor Israël? Dat is de vraag. Kees denkt dat het niet goed afloopt met de Palestijnen. In zijn laatste artikel op zijn weblog kijkt hij in 2030, op z’n tachtigste, terug. De B- en C- zones zijn geannexeerd door Israël, de Palestijnen wonen in reservaten in de A-zone, minder dan 10% van Groot-Israël. De bezetting is ten einde, het verzet er tegen ook. Er is geen oorlog meer, maar is dit vrede? Nee, het is geen 2030 maar 18 dec. 2015 en Kees roept de lezer op om met hem te voorkomen dat het ooit zo zal aflopen. Hij hoopt op een wonder. In aug. ’89 dacht niemand aan de val van de muur, een paar maanden later was ze gevallen.
De eerste vraag wordt door mij gesteld. Is het mogelijk om net als in het conflict in Noord-Ierland het vuur te doven? Kees antwoordt dat er gebieden zijn in Israël waar Palestijnen en Israëli’s vredig met elkaar samenwonen. Het kan wel als er echt leiding wordt gegeven. Als ze echt vrede zouden willen is het mogelijk. Noch de regering in Jeruzalem, noch die in Ramallah hebben er thans belang bij. Maarten Rijkens vraagt of het verdrag over nucleaire zaken tussen Iran en het Westen van invloed is. Kees antwoordt dat ten tijde van de koude oorlog twee kernmachten tegenover elkaar stonden. Toen bleef de vrede. Hier heeft alleen Israël de beschikking over het kernwapen en Iran niet. Het hoofdgerecht komt op tafel.
Kees stelt het onderwerp ‘jolijt en vrolijkheid’ aan de orde. Ed Westerhuis vertelt over ‘het jaar van de tank’. Op 15 sept. 1916 rolden de eerste tanks over het slagveld bij de slag om de Somme. Voor het Nationaal Militair Museum is dat reden om daar aandacht aan te schenken en tanks uit diverse tijden en landen in het komend jaar te exposeren. Ook de jaarvergadering van de VOC zal op 23 april a.s. in het NMM plaats vinden. Kees noemt nog enkele data, zo is er het jaardiner van Alexander op 12 febr. en komt deze tafel op 18 febr. weer bij elkaar. Kees geeft het woord aan het veulen, dat is deze keer Wouter-Jan Holleman. Wout is hoofd van het bureau verkenning van het kenniscentrum grondgebonden manoeuvre. Hij vertelt over de activiteiten van zijn bureau en over de contacten met kadetten. Aan het eind van de bijeenkomst gaan alleen staan en met een druk op de knop op zijn smartphone laat Ruurd Reitsma de muziek van de huzarenmars klinken waarvan de tekst uit volle borst door de aanwezigen wordt gezongen.